Jan Homan wordt in 1919 in Hoorn geboren als enig kind in een streng gereformeerd gezin. Als veertienjarige jongen komt hij in contact met kunstenaars die op de vlucht zijn voor het Duitse fascisme en in Hoorn een werkplek hebben gevonden.

Een van hen is de Berlijnse expressionist Adolf de Haar. Bij deze Adolf de Haar leert hij zijn eerste penseelstreken en legt hij de basis voor zijn latere kunstenaar zijn. Als de Weense impressionist Professor Carl Fahringer in Hoorn verblijft, besluit Jan bij hem les te nemen. Fahringer neemt Jan mee naar buiten om hem vervolgens ’s avonds uit het hoofd zijn indrukken van overdag te laten tekenen. Het uit zijn geheugen werken blijft voor Jan de rest van zijn leven een veel gebruikte werkwijze.

Een korte tijd, tot de oorlog, zit hij op de kunstacademie in Amsterdam. Hij ontwikkelt zich daarna zelfstandig als expressionist: “Ik wilde vrijheid. Vrij zijn om te verbeelden wat ik zag en voelde”.
In deze periode leert hij bij de balletdanseres en later bekende beeldhouwster Jetty van Beek kennen. Deze kennismaking leidt tot een leven lang samenleven en samenwerken.

Direct na de oorlog bezoekt hij in het stedelijk museum te Amsterdam een expositie van Pablo Picasso en Braque. Dit bezoek maakt op hem een onuitwisbare indruk die in zijn latere werk steeds terug te vinden is. Picasso is voor hem het absolute genie van de eeuw geweest: ”Een kunstenaar waar je niet omheen kunt”. Ook jazz is een belangrijke inspiratiebron voor Jan, een man als Charlie Parker is voor hem een groot muzikaal voorbeeld; “Zoals zij blazen, zo wil ik schilderen.”

In 1948 verhuist de familie naar Staphorst en trekt in bij kunstschilderes Stien Eelsingh. De sfeer in Staphorst vind hij helemaal expressionistisch en daar begint hij langzaam te abstraheren.
In het voorjaar van 1950 vertrekt het gezin naar Laag Keppel, in Gelderland. Na een financieel zeer moeilijke periode komt de doorbraak in 1954, vooral dankzij de Culturele Prijs van de gemeente Arnhem.

In opdracht van het toenmalige Ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen ontwerpt hij voor Scapino de decors en kostuums van het Russische sprookje Babayaga. Na de première op 24 september 1955 in theater Carré te Amsterdam vertrekt hij, met een reisbeurs, voor zes maanden naar Griekenland.
Een jaar later krijgt hij van de Koninklijke Nederlandse Scheepvaart Maatschappij de grote opdracht een schilderij te maken van de Amsterdamse haven. Vele in opdracht uitgevoerde monumentale werken volgen.

Vanaf 1962 woont de familie in Doesburg. Tijdens een vakantie in Denemarken komt Jan in contact met Galerie Modern in Silkenborg. Dit contact leidt tot jaarlijks uitverkochte exposities. Hij exposeert er onder andere met leden van de CoBrA-groep zoals Appel, Corneille en Jorn.
In de jaren zestig overwinteren Jan en Jetty op het eiland Ibiza. Beiden werken daar aan hun eigen oeuvre. Grote belangstelling leidt opnieuw tot uitverkochte exposities.

Jan noemde zichzelf een abstract-expressionistisch schilder. Hij was actief op vele terreinen van de beeldende kunst. Zijn schilderijen, etsen, litho´s, zeefdrukken, tekeningen, aquarellen en gouaches zijn alle boeiend en krachtig. Zoals hij zelf uitdrukte:
“Een schilderij moet vanuit je lichaam komen. Het moet helemaal met jezelf te maken hebben.”

Hij heeft verschillende prijzen, beurzen en stipendia ontvangen.
Jan exposeerde onder andere in Denemarken, Spanje, Ibiza, Zweden, Nederland, Duitsland, Frankrijk.
Jan Homan overlijdt in 1991 in Arnhem.